Η θνησιμότητα των χοιριδίων φαίνεται αναπόφευκτη στη χοιροτροφία, καθώς στις περισσότερες εμπορικές φάρμες το μέγεθος της γέννας υπερβαίνει κατά πολύ τη φυσική ικανότητα των χοιρομητέρων να απογαλακτίζονται.

Προκειμένου να αντιμετωπιστεί καλύτερα αυτή η κατάσταση, μια βαθύτερη κατανόηση των αιτιών θνησιμότητας μπορεί να βοηθήσει στη λήψη των κατάλληλων αποφάσεων, γράφει η ειδικός σε θέματα ευημερίας Dr Irene Camerlink.

Αν και είναι δυσάρεστο να βλέπεις νεαρά χοιρίδια να πεθαίνουν, η κλίμακα στην οποία συμβαίνει μπορεί να οδηγήσει σε απευαισθητοποίηση της κατάστασης. Το να παρακολουθείς παθητικά ή να μην κάνεις τίποτα – «να αφήνεις τη φύση να κάνει τη δουλειά της» – δεν είναι σωστή διαχείριση. Είναι δυνατό να μειωθεί η θνησιμότητα και, όταν συμβεί θνησιμότητα, να μειωθεί η ταλαιπωρία για τα χοιρίδια.

Υποθερμία και καθόλου γάλα στους μαστούς

Τα χοιρίδια μπορεί να πεθάνουν λόγω θνησιγένειας, γενετικών ανωμαλιών, υποθερμίας, κακοποίησης ή συντριβής από τη χοιρομητέρα, πείνας ή ασθένειας. Αρκετές από αυτές τις αιτίες είναι αλληλένδετες. Για παράδειγμα, τα χοιρίδια που κρυώνουν πολύ (υποθερμία) μπορεί να μην έχουν πρόσβαση στον μαστό κατά την αποβολή γάλακτος. Αυτά τα πεινασμένα και παγωμένα γουρουνάκια μπορεί να περνούν περισσότερο χρόνο γύρω από τους μαστούς και, επειδή είναι ήδη αδύναμα, η χοιρομητέρα είναι πιο πιθανό να τα συνθλίψει. Αυτό περιγράφεται στο σύμπλεγμα θνησιμότητας υποθερμίας-ασιτίας-συντριβής, το οποίο αποτελεί τη βάση μιας σημαντικής ποσότητας θνησιμότητας χοιριδίων. Ενώ η χοιρομητέρα είναι που συνθλίβει τα γουρουνάκια, ο αγρότης παίρνει τις αποφάσεις που καθορίζουν πόσο πιθανό είναι να συνθλίψει

Μείωση της θνησιμότητας των χοιριδίων από τη διεύθυνση

Οι αποφάσεις διεύθυνσης μπορούν να μειώσουν τη θνησιμότητα των χοιριδίων σε πολλές περιπτώσεις. Ενώ η χοιρομητέρα είναι που συνθλίβει τα χοιρίδια, ο αγρότης παίρνει τις αποφάσεις που καθορίζουν πόσο πιθανό είναι να συνθλίψει. Οι αποφάσεις σχετικά με τη γενετική, τη διατροφή, τις συνθήκες στέγασης και την καθημερινή διαχείριση επηρεάζουν τη μητρική συμπεριφορά μιας χοιρομητέρας και την ικανότητά της να θηλάζει, και επομένως επηρεάζουν τη θνησιμότητα των χοιριδίων. Επομένως, είναι σημαντικό να εξετάσουμε όχι μόνο τις κύριες αιτίες θνησιμότητας αλλά και τους παράγοντες που οδηγούν σε αυτές. Η θνησιμότητα αυξάνεται με το μέγεθος της γέννας και η απόφαση για την ποσότητα (μέγεθος γέννας) έναντι της ποιότητας (ισχυρά χοιρίδια) θα επηρεάσει το ποσοστό των αδύναμων χοιριδίων που καταλήγουν να πεθαίνουν.

Αντιμετωπίζοντας κατάλληλα τα αδύναμα χοιρίδια

Όταν αναλαμβάνετε τη διαχείριση χοίρων, είναι επίσης απαραίτητο να αναλαμβάνετε την ευθύνη για τα σχετικά αποτελέσματα, που περιλαμβάνει τη λήψη ενεργητικής στάσης για την κατάλληλη αντιμετώπιση αδύναμων, τραυματισμένων και μη βιώσιμων χοιριδίων. Εάν συμβεί θνησιμότητα, τότε είναι καλύτερο να ελαχιστοποιηθεί η ταλαιπωρία της χοιρομητέρας και του χοιριδίου. Εάν το γουρουνάκι πεθάνει κατά τη διάρκεια της διαδικασίας του τοκετού (ή αμέσως μετά) πιθανόν να μην αισθάνεται πολύ πόνο, καθώς η έλλειψη οξυγόνου το καθιστά αναίσθητο. Ο στιγμιαίος θάνατος λόγω τραύματος μπορεί να προκαλέσει έντονο αλλά βραχύβιο πόνο, αλλά στην περίπτωση του συμπλέγματος υποθερμίας-πείνας-συντριβής το γουρουνάκι θα έχει υποφέρει εκ των προτέρων. Η παρατεταμένη ασθένεια και η πείνα διακυβεύουν περισσότερο την ευημερία των χοιριδίων.

Η καλύτερη απόφαση για την καλή διαβίωση των ζώων

Όταν είναι σαφές ότι το χοιρίδιο δεν θα μπορέσει να ζήσει μέχρι τη σφαγή, για παράδειγμα λόγω γενετικών ανωμαλιών ή εξαιρετικά χαμηλού σωματικού βάρους, τότε είναι καλύτερο να το κάνετε ευθανασία όσο το δυνατόν νωρίτερα. Είναι ένα δυσάρεστο εγχείρημα, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις είναι η καλύτερη απόφαση για την καλή διαβίωση των ζώων. Επιπλέον, η έγκαιρη ευθανασία αδύναμων, άρρωστων ή τραυματισμένων χοιριδίων θα αυξήσει την πιθανότητα επιβίωσης για την υπόλοιπη γέννα.



Photo by Kameron Kincade on Unsplash