Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η διερεύνηση του τρόπου με τον οποίο επηρεάζεται η χρήση της επιφάνειας ερπυσμού από χοιρίδια με τη χρήση ακτινοβολούμενης θερμότητας σε σύγκριση με έναν λαμπτήρα πυρακτώσεως.
Η αρχική υπόθεση ήταν ότι η θερμότητα με ακτινοβολία θα αυξήσει τη χρήση της περιοχής ερπυσμού. Είκοσι νεογνά τοποθετήθηκαν τυχαία σε μία από τις δύο πηγές θερμότητας στην περιοχή ερπυσμού: (1) ένας λαμπτήρας πυρακτώσεως (STANDARD, n = 10) ή (2) μια πηγή ακτινοβολίας θερμότητας (RADIANT, n = 10) της πηγής θερμότητας σε κάθε μία από τις δύο παρτίδες. Παρατηρήσεις σχετικά με τη θέση των χοιριδίων στην ομάδα έγιναν με δειγματοληψία σάρωσης κάθε δέκα λεπτά σε 4 ώρες από 1100 έως 1500 ώρες τις ημέρες 1-7, 14 και 21 μετά τον τοκετό.
Ένα υψηλότερο ποσοστό χοιριδίων στην περιοχή ερπυσμού παρατηρήθηκε σε κοίτες RADIANT σε σύγκριση με τις STANDARD  κοίτες την ημέρα 2 (P = 0.002) και την ημέρα 3 (P = 0.005) και το ποσοστό των χοιριδίων στην περιοχή ερπυσμού αυξήθηκε για τις  RADIANT κοίτες από την ημέρα 1 σε 2 και από την 2η έως 3η ημέρα (P = 0,03), ενώ για πρώτη φορά αυξήθηκε για τις STANDARD κοίτες από την ημέρα 2 έως 3 (P = 0,01).
Συμπερασματικά, η ακτινοβολούμενη θερμότητα έδωσε μια πιο έγκαιρη και αυξημένη χρήση της περιοχής ερπυσμού στις κρίσιμες ημέρες μετά τη γέννηση.